Δε μας έφτανε ο κορωνοϊός, έχουμε την τρέχουσα περίοδο στην πόλη μας (Ξάνθη) και τα έργα για την τοποθέτηση σωλήνων φυσικού αερίου. Το έργο πνοής για τον τόπο μας, αυτό που οι ντόπιοι ευεργέτες ανακοινώνουν εδώ και χρόνια, εκπονείται σαρκαστικά την εποχή που η τιμή του φυσικού αερίου έχει εκτοξευτεί στα ύψη και είναι ασύμφορο σε σχέση ακόμα και με το πετρέλαιο.

Βέβαια δεν γίνεται το έργο να σταματήσει, τα δημόσια έργα έχουν δημοπρατηθεί, τα λεφτά έχουν ήδη ξοδευτεί και κάπως έτσι η πόλη γέμισε με σκόνη και τρύπες (αλήθεια οι δρόμοι θα φτιαχτούν ποτέ;). Το ποτάμι της προόδου πίσω δε γυρνά.

Ποτάμι έτρεχε και το πρωί το νερό από τον σωλήνα του σπιτιού μου, από το στραβοχτύπημα της φαγάνας. Νερό στο σπίτι γιοκ και έξω ο επιστάτης μάλωνε με τον οδηγό. "Άχρηστος είσαι" έλεγε ο ένας, "άνεργο"(;) τον έλεγε ο άλλος. Κατέβηκα και εγώ να ρωτήσω, "εμείς παιδιά νερό πότε θα πιούμε;", με κοίταξαν με τη ρόμπα μου και με το μαλλί μου αφάνα και μου είπαν απαξιωτικά: "σε κάνα μισάωρο".

Ε το λοιπόν, μετά από κάνα δίωρο νερό δεν είχαμε, τα παιδιά διαμαρτυρότανε, είπα και εγώ να ξαναρωτήσω. "Μήπως να πάρουμε την ΔΕΥΑΞ;" (όπου ΔΕΥΑΞ η ντόπια επιχείρηση ύδρευσης). Πάλι με κοίταξαν περίεργα. "Δεν αφορά την ΔΕΥΑΞ, δεν είναι αρμοδιότητά της". Καθώς έκανα να γυρίσω σπίτι πήρα την διαβεβαίωση ότι σε 30 λεπτά θα έχω νερό.

Μία ώρα μετά, αποφάσισα να βάλω τα μεγάλα μέσα. Θα καλέσω την αστυνομία, είπα. Καθώς σχέσεις πολλές με την αστυνομία δεν έχω, φαντάστηκα ότι σε τέτοιες περιπτώσεις καλείς το 100. Εκεί ενημερώθηκα ότι έκανα λάθος, οι δύσκολες περιπτώσεις είναι για τον αξιωματικό υπηρεσίας. Με αυτόν διαδραματίστηκε (πάνω κάτω) ο παρακάτω διάλογος:

Καλημέρα, ονομάζομαι Παραφέστας Νικόλαος και μένω στην ........ Εδώ και 4 ώρες έχουν σπάσει τον αγωγό του σπιτιού μου και δεν έχω νερό, την ώρα που εγώ και η οικογένειά μου είμαστε σε καραντίνα λόγω κορωνοϊού..

Και εμείς τι θέλετε να κάνουμε; Θα το φτιάξουν.

Κοιτάξτε, θέλω να καταθέσω αγωγή στον υπεύθυνο του έργου.

Ελάτε από εδώ

Μα έχω κορωνοϊό

Ε μπορείτε έως 3 μήνες μετά

Έως τότε θα μείνω χωρίς νερό;

Και εμείς τι θέλετε να κάνουμε;

Τι να σας πω, αν πάω να σπάσω τη βρύση του γείτονα, τι θα κάνετε;

Μα αυτή κύριε είναι εταιρεία, δεν είναι ιδιώτης

Ε μα βέβαια λέω βρε ζώον, στον εαυτό μου κλείνοντας το τηλέφωνο, τι περίμενες ; Το κράτος να τα βάλει με το κεφάλαιο;

Για μια τελευταία προσπάθεια κατέβηκα κάτω να βρω το δίκιο μου. Αφού εξήγησα στον επιστάτη, ότι έχω δύο παιδιά με πυρετό στο σπίτι που χρειάζονται φροντίδα και ότι πρέπει να βρεθεί μια λύση, γυρνάει και μου λέει:

Εντάξει κύριε απλά το νερό σας κόψαμε, δεν έγινε και τίποτα.

Μετά από εκείνη τη στιγμή, δε θυμάμαι πολλά.

Μπορώ μόνο να ανακαλέσω ότι ειπώθηκαν μεταξύ άλλων, φράσεις όπως, "βενζίνη", "μπουρλότο" και "Γένοβα θα γίνουμε". Έτσι λοιπόν έγινε σαφές ότι οι άνθρωποι που έχω γνωρίσει στη ζωή μου είναι μίλια πιο τρελοί από τις δικές τους συναναστροφές.

Σημαντικό επίσης στην προσπάθειά μου να τους εξηγήσω ότι κανένα μηχάνημα δε πρόκειται να συνεχίσει την εργασία σε όλο το δρόμο, αν πρώτα δε φτιαχτεί το πρόβλημά μου, ήταν το ότι κάθισα μπροστά από τον εκσκαφέα και δεν είχα σκοπό να το κουνήσω ρούπι.

Έτσι, έγινε ότι κάνει πάντα η ιδιωτική πρωτοβουλία όταν τα βρίσκει σκούρα....

Κάλεσαν τη Δημόσια Υπηρεσία Ύδρευσης να επισκευάσει τη βλάβη. Αυτή που πριν λίγο ήταν αναρμόδια...

Οι μεγάλες ιδιωτικές εταιρείες, αυτές που θέλει η κυβέρνηση να αναλάβουν τα πάντα, είναι καλές μόνο για κουστούμια, μακέτες και powerpoint. Αναλαμβάνουν έργα που κοστίζουν σε εμάς εκατομμύρια με εργάτες που τους δίνουν ψίχουλα. Αν χρειαστεί όμως κάποιος να μαζέψει τις τρύπες του, αυτόν θα τον ζητήσουν να τον παρέχει το δημόσιο!!!

6 ώρες φασαρία, η ιδιωτική εταιρεία δεν είχε ούτε έναν υδραυλικό να επισκευάσει τη βλάβη.

Αυτή τελικά επισκευάστηκε σε 15 λεπτά από τους υπάλληλους της ΔΕΥΑΞ!!!