Σε όλες τις συγκεντρώσεις γονέων που είναι για εθνικές εορτές είμαστε απαρτία. Σήμερα που ήταν συγκέντρωση για να φτιάξουμε σύλλογο γονέων ήμασταν 5 άτομα...

Παρόλο που είναι απογοητευτικό, είναι μια καλή υπενθύμιση του πόσο μοναχικός έχει γίνει αυτός ο κόσμος.

Ειδικά σαν γονέας το νιώθω ακόμα πιο έντονα. Από την γέννηση του παιδιού σου (υποθέτω για τις γυναίκες ξεκινάει από την εγκυμοσύνη) βρίσκεσαι μόν@ σου. Ξαφνικά χωρίς η κοινωνία να σου έχει δώσει κανένα εργαλείο πρέπει να παίξεις τον πιο σημαντικό σου ρόλο, αυτό της ανατροφής παιδιού. Ακόμα θυμάμαι την αγανάκτησή μου τις πρώτες ημέρες του γιου μου στο σπίτι:

Τι σκατά μαθαίναμε για πίνακες και αρχαία στο σχολείο και όχι πως διάολο αλλάζουμε μια πάνα!

Όλη οι κοινωνία περιμένει από εμάς να τα κάνουμε όλα τέλεια, κλεισμένοι σε 4 τοίχους. Οι μαμάδες για παράδειγμα πρέπει να θηλάζουν, να δουλεύουν, να αλλάζουν αλλά να είναι και "προσεγμένες" και το μωρό να μη κλαίει ποτέ. Οι πατεράδες πασχίζουν να βρουν ισορροπία σε έναν κόσμο που η πατριαρχία σαν ζόμπι κρατιέται έξω από τον τάφο της σαπίζοντας.

Αλλά και μεγαλώνοντας τα παιδιά η μοναχικότητα παραμένει ενώ η πίεση αυξάνει. Το παιδί πρέπει να πιάσει αναπτυξιακά ορόσημα. Αν όχι κάτι δε κάνεις εσύ καλά. Μαθησιακά είναι πίσω; Εσύ φταις. Στα κλουβιά μας κλεισμένοι είμαστε υπόλογοι για όλα.

Δε θα έπρεπε να είναι έτσι.

Τα παιδιά είναι ο πλούτος και το μέλλον όλης της κοινότητας και επομένως θα έπρεπε όλη η κοινότητα συλλογικά να ενδιαφέρεται για αυτά.

Γιατί πρέπει ένας γονέας με παιδί με μαθησιακές δυσκολίες να βρει 300, 400 ευρώ (έναν ολόκληρο μισθό) για να στείλει το παιδί του σε ιδιώτες θεραπευτές που φυσικά δεν έχει και την γνώση να τους αξιολογήσει; Φροντιστήρια, δραστηριότητες, τρεχάλα και πάλι τρεχάλα.

Ακόμα και να γίνεις πολυεργαλείο πάλι είναι αδύνατο να τα καταφέρεις μόνος σου. Πώς μπορώ εγώ να κρατήσω το παιδί μου μακριά από τα βιντεοπαιχνίδια όταν υπάρχουν συμμαθητές του που έχουν παιχνιδομηχανές και ταμπλετ από το νηπιαγωγείο; Πώς μπορώ να του μάθω τη αμφισβήτηση του κατεστημένου όταν βάζουν τα παιδιά μου στον παιδικό (!!!) να κάνουν παρέλαση και προσευχές.

Το σύγχρονο σχολείο έχει μετατραπεί σε χαμηλού μπάτζετ θεατρική παράσταση. Κούφιες δράσεις για να φαίνεται έργο, ολοένα και αύξηση της ύλης για να λέμε στα χαρτιά ότι ανεβαίνει το επίπεδο και παντελώς ξεζουμισμένους (και τελικά στη πλειοψηφία αδιάφορους) εκπαιδευτικούς να χαροπαλεύουν μαζί με τους μαθητές που βρίσκονται πεταμένοι στο σχολείο απλά για να πηγαίνουν οι γονείς τους στη δουλειά.

Αν δεν αναλάβουμε δράση τίποτα δεν αλλάζει. Όχι με ανάθεση και εκλογές. Εμείς, γονείς, μαθητές και εκπαιδευτικοί θα χτίσουμε πέτρα την πέτρα το σχολείο και επομένως την κοινωνία του μέλλοντος. Διεκδικώντας μια καλύτερη ζωή για εμάς, τους συνανθρώπους μας και όλα τα παιδιά μας.

Αυτό σε όλους μας τους ρόλους, σαν εργαζόμενοι ή πολίτες. Συλλογικά θα νικάμε ή μόν@ μας θα χάνουμε!