Ίσως, θυμάστε, πριν κανένα χρόνο, στην αρχή της πανδημίας, κάποια κανάλια να αναφέρονται σε μια "επιστημονική" δημοσίευση ότι το κάπνισμα προστατεύει από το κορωνοϊό. Ε λοιπόν βγήκε ότι οι συγγραφείς του άρθρου είναι στη μισθοδοσία των καπνοβιομηχανιών, κάτι, που το είχανε κρύψει στη δημοσίευση.

Θυμάμαι είχα κάνα δύο μήνες που το είχα κόψει, και πήγα στην πνευμονολόγο μου. Η ίδια μου είπε για αυτήν την έρευνα και λίγο πολύ το υποστήριξε. Φαντάσου τώρα, να έχεις κόψει το κάπνισμα, να είσαι και φοβισμένος εξαιτίας του κορωνοϊού και να ακούς τέτοια πράγματα. Τελικά, την αγνόησα και συμπληρώνω σε λίγο 15 μήνες χωρίς τσιγάρο.

Και, θυμάστε στο σχολείο που μας λέγανε ότι πάντα σε κάθε τι μεγάλο υπάρχει και ένας Έλληνας; Ε και εδώ λοιπόν, υπάρχει. Ένας από τους δύο συγγραφείς είναι Έλληνας και η εταιρεία που χρηματοδότησε την έρευνα έχει την έδρα της εδώ, στην Ελλάδα....

Αλλά το θέμα μου εδώ είναι η επιστήμη και το πως παράγεται. Θα δώσω ένα παράδειγμα.

Εδώ, στην Ελλάδα, είδαμε τη μετάλλαξή του Τσιόρδα από συμπαθητικό τυπάκο που κλαίει για τους γεράκους, να καταλήγει τελικά σε Dr Μένγκελε, με τη γνωστή του δήλωση ότι είναι πιο καλό οι γέροι να πεθαίνουν εκτός ΜΕΘ...

Ο Τσιόρδας μπορεί πραγματικά να κατέχει γνώσεις και τις ικανότητες, δεν έχω ιδέα και δεν μπορώ να τον κρίνω σε αυτό τον τομέα. Μπορώ να κρίνω όμως ότι ποτέ μα ποτέ δε βγήκε να κρίνει τις αποφάσεις της κυβέρνησης. Ακόμα και αυτές που βγάζανε μάτια, όπως το ότι στα μέσα μαζικής μεταφοράς δεν κολλάει ο ιός.

Όπως σε όλα σε αυτή τη ζωή, αλλά, ειδικά στην επιστήμη, τελικά δε μετράει μόνο τι έχεις στο κεφάλι σου. Το πιο σημαντικό είναι το πόσες κόντρες μπορείς να δώσεις με τους από πάνω σου για το καλό της κοινωνίας. Στην τελική, το πόσο ακριβά θα πουλήσεις το τομάρι σου. Όταν αρχίσεις λίγο λίγο να υποχωρείς, να σκύβεις το κεφάλι και να σωπαίνεις, σιγά σιγά γίνεσαι σαν τα μούτρα τους. Έτσι από Τσίορδας γίνεσαι Σωτηράκης.

Ίσως το τραβάω στα άκρα, αλλά εδώ ταιριάζει και η άποψή μου, ότι τα Ελληνικά Πανεπιστήμια είναι καλύτερα από τα υπόλοιπα της Ευρώπης. Πέρα από τις κακές υποδομές και τη ρεμούλα, υπάρχουν οι αναζητήσεις για μια άλλη κοινωνία. Αυτό που σιχαίνονται οι ψευτοφιλελεύθεροι είναι η διδασκαλία και η γνώση που παράγεται στα παγκάκια, στα τραπεζάκια και στα κυλικεία. Είναι οι ατέλειωτες συζητήσεις για το πως βλέπουμε τον εαυτό μας στον κόσμο.

Έτσι βγαίνουν άνθρωποι που βάζουν το συλλογικό πάνω από το ατομικό συμφέρον. Άνθρωποι που δε θα δεχτούν να ρισκάρουν την υγεία χιλιάδων για να κερδίσουν ένα φιλικό πατ πατ στον ώμο και μια χούφτα δολάρια από τους ισχυρούς τους φίλους.

Πηγή: The Guardian