Η συναυλίας της Μόνικα στο Ζάππειο είναι ίσως η καλύτερη αποτύπωση των δύο κόσμων που υπάρχουν στην τέχνη και κατά προέκταση στην κοινωνία.

Στο Ζάππειο ήταν όλη η "καλή κοινωνία" με τα ακριβά της ρούχα, τη μεταφράστρια στη νοηματική στο παράθυρο, τις αποστάσεις και τις καρέκλες. Στο μόνιτορ μια μεγάλη επιβλητική σημαία της Ε.Ε. να μας θυμίζει πως παρόλο που ο κόσμος ψήφισε συντριπτικά διαφορετικά, οι #μενουμευρώπη τελικά νίκησαν.

Η τέχνη τους αποστειρωμένη και φάλτσα.

Όλα καθαρά, τακτοποιημένα, και πληρωμένα με ... δημόσιο χρήμα, το όραμα κάθε νεοφιλελεύθερου!

Από την άλλη αυτή τη βδομάδα, βγήκε και κάτι ελαφρώς καλύτερο.

edit1: θα μπορούσα να επιλέξω κάτι άλλο, πιο κοντινό στα δικά μου γούστα. Έβαλα τον Μιθριδάτη γιατί ενώ είχε περάσει η εποχή του, όπως και της Μόνικα, επέλεξε να απευθυνθεί στον κόσμο των ζωντανών και έγινε mainstream. Η Μόνικα έγινε ακόμα περισσότερο μούμια.